Archivo | diciembre, 2015

LA CRISIS QUE PERDURA…

17 Dic

Orixe: LA CRISIS QUE PERDURA…

LA CRISIS QUE PERDURA…

17 Dic

REFLEXIÓNS ANTE UNHA CRISE QUE PERDURA.

(Versión en castellano a continuación).

Cando a tecnoloxía preséntase cada vez máis eficaz para resolver os problemas das persoas, en calquera ámbito económico social, estala unha (falsa) crise que fai retroceder os niveis de benestar de forma drástica, para a maioría das persoas, marcando unha tendencia á perpetuación da perda do poder adquisitivo da cidadanía, profundando as diferenzas entre os ricos/as e o resto da poboación. É dicir: en lugar de avanzar cara a unha sociedade máis xusta e equilibrada, agrávanse os abusos dos especuladores e corruptos.

E isto ocorre precisamente cando hai medios suficientes para:

  1. Erradicar a fame.
  2. Combater ou paliar eficazmente a maioría das enfermidades.
  3. Proporcionar recursos ás persoas para:
    1. Unha educación liberadora.
    2. Unha vivenda digna.
    3. A satisfacción das demandas de uso e consumo.
    4. Potenciar a cultura e o goce sustentable da convivencia en paz e harmonía.
  4. Facilitar a autoxestión e participación das persoas na toma de decisións que afecten o desenvolvemento e cumprimento destes obxectivos.
  5. Garantir a todas as persoas un mínimo suficiente para atender as súas necesidades básicas, erradicando a miseria e a dependencia orixinada por un réxime de clases sociais baseadas no poder financeiro opresor da Sociedade no seu conxunto.
  6. Defender á cidadanía da agresividade dun sistema comercial e financeiro que induce a un consumo desmedido, fomentando o egoísmo, a competencia e o enfrontamento, en lugar da tolerancia, a colaboración e a solidariedade.

Como é posible que isto estea a acontecer?…

Tradicionalmente, o opresor sempre exerceu o seu poder á conta dos máis desfavorecidos, pero a sociedade tentou, en base a dolorosas revolucións, ir liberándose dun xugo que escravizaba ás maiorías, chegándose á implantación dunha Democracia que tiña que garantir os dereitos humanos e cidadáns das persoas.

Pero o proceso liberador parece que nunca se completou, sen dúbida pola habilidade dos seus inimigos, que saben adaptarse e esperar o momento preciso, para manter os seus privilexios, mesmo incrementalos.

Para iso, bastoulles, en gran medida, ofrecer “o seu” paraíso a todas aquelas persoas que, tendo capacidade e ambición suficiente, saiban servir ao sistema practicando uns principios éticos segundo os cales o seu único interese é o ben propio, enfrontándose aos seus “iguais” aos que disputarlles uns bens escasos e exclusivos, controlados por un poder inalcanzable e misterioso, ao que servir submisamente.

Así pois, conseguiron apoderarse do control das normas democráticas, que tiñan que garantir uns dereitos conquistados con suor e sangue, convertendo nunha parodia o ideal de Xustiza Social, de igualdade entre as persoas, do dereito para decidir unha convivencia respectuosa coa contorna, tanto natural como sociocultural.

Tamén souberon divulgar que as decisións importantes só deben ser tomadas por aqueles capacitados e certificados como tales pola autoridade emanada da súa poder indiscutible, creando un halo de misterio e infalibilidade, que cerna calquera crítica ou dúbida en relación a imposicións que se venden como infalibles ou imprescindibles.

A pesar da tecnificación e cientifismo, no que respecta á economía e as finanzas, aplícanse dogmas e artigos de fe indiscutibles, coma se dunha relixión tratásese.

A través dos medios de comunicación, se Constitúen en campións da Democracia, arrogándose o dereito para dar “patente de corso” aos que mellor saiban servilos, ou poidan ser utilizados como marionetas (involuntarias?) que mostran unhas intencións de xustiza social que logo son desviadas a un universo burocrático e encorsetado de normas e regulamentos imposibles, que facilita o despexe ou desvío de balóns que nunca chegan á canastra ou á portería, grazas a un armazón de múltiples “gardiáns”, ás veces involuntarios, pero moi numerosos para un só campión, que ao final termina sendo regurxitado polo sistema, que o “libera” de ataduras impropias á salvagarda de… tanto dá: a, Nación, Humanidade, Universo, Futuro…

Xa non importan as ideoloxías, calquera é válida se asume os hábitos de consumo e “pleitesía” a unha sociedade competitiva e depredadora, onde os semellantes son inimigos aparentes ou utensilios de manipulación para alcanzar a notoriedade que ha de ser gratificada polo sistema coa esperanza de entrar nun paraíso cheo de ouropeis e mequiñas incongruencias.

A especie humana, que soubo incorporar aos seus costumes a outras especies, domesticándoas, tamén aplicou o mesmo método coa maioría dos seus membros, que son tratados como gando, en mandas que, como as ovellas, son controladas e vixiadas non xa por cans pastores de carne e óso, senón tamén por medio de dispositivos electrónicos, que nos marcan o ámbito no que podemos movernos, non só fisicamente, senón tamén como expresarnos, comunicarnos e valorar o que nos chegue, sexan mensaxes, iniciativas, directrices ou advertencias…

E todo isto conségueno a pesar de que calquera persoa ten capacidade de discernimento como para entender o que pasa, pero tamén estamos limitadas pola nosa natural tendencia gregaria que nos esixe unha certa confluencia con outras persoas próximas para reafirmarnos nas nosas actitudes, pero xa se ocuparon de restaurar “a confusión de babel” destruíndo a precisión na linguaxe, dando múltiples significados a calquera idea ou palabra, en aras a unha brevidade manipulable a través da simplificación nas expresións, da implantación de tendencias e modas sobre o “guay e o paraguay”…En fin, a frivolidade, á que sempre se recorre cando queremos esquecer as nosas penas.

Na súa evolución, o Sistema soubo incorporar elementos de manipulación máis sofisticados, ademais de potenciar e mellorar os tradicionais, baseados na forza bruta e nun labor de fanatizar as masas, xa sexa en base a relixións ou afeccións alienantes e politicamente correctas ao ideario do sistema. E aínda pode permitirse conceder cotas de existencia de críticas, canto máis drásticas mellor, como adorno á súa imaxe de talante democrático, nun cínico xesto de ofensiva prepotencia, da que parece que non somos conscientes. Grítannos: Mirar que corruptos somos, pero non tedes nada que facer, somos invencibles!…

Pero non basta con ter conciencia de que vivimos nunha sociedade baseada na inxusta distribución da riqueza e medios, por mor dunha ineptitude ou corrupción dos políticos de quenda.

Está á vista que a inquietude social reflicte unha toma de conciencia por parte de moitas persoas que, sen profundar nas súas propias intuicións, comprende que algo vai mal e é necesario cambiar a unha sociedade mellor organizada.

Por iso vinme impelido a escribir estas liñas, pois entendo que é urxente que algúns de nós (dos que estamos polo cambio radical, sen outros matices) empecemos a falar na nosa linguaxe, libres das imposicións manipuladoras do Sistema, que queremos cambiar: Creo que, no fondo das nosas conciencias, temos moi claro o que está mal, e aínda cando cada un teña unha idea distinta de cal ha de ser a mellor solución, é necesario resolver antes o gran dilema: Como conseguir implantar unha democracia, onde se poida debater libremente para definir que tipo de sociedade queremos e como implantala, para dar solucións reais aos problemas reais…

Abro así un debate que para min xa ten resposta, e só hai que articulala: Unidade total da oposición ao sistema, co obxectivo de tomar o poder en Madrid, en Santiago, pero tamén en Bruxelas, sen outra intención que a de elaborar unhas novas leis, incluída a Constitución, que permitan un desenvolvemento real democrático, onde, nuns parlamentos renovadas, entrar a discutir as doutrinas políticas que han de implantarse, contando coa participación da cidadanía, organizada en Asembleas populares de ámbito territorial, onde informar e recoller inquietudes que axuden a gozar dunha DEMOCRACIA REAL, para construír un mundo mellor entre todos.

Creo é evidente que o parágrafo anterior non significa que a miña intención sexa impoñer unha liña de análise a un debate que me gustaría fóra aberto a todas as tendencias de renovación, que o escribo nun impulso cheo de impaciencia, porque considero urxentísimo empezar a planificar unha acción revolucionaria que renove estratexias (teño para o meu que se podería falar de “fracaso” sobre as aplicadas nos últimos 40 anos, a pesar dalgunhas conquistas notables, pero insuficientes).

Pero se quero suxerir que hai un aspecto fundamental a resolver, para o que é necesario o concurso de mentes máis brillantes e informadas que a miña: Inventariar e valorar os elementos que sosteñen un sistema que queremos cambiar, para planificar estratexias que permitan destruír os alicerces que o sosteñen, atacando as súas incongruencias e as súas argucias para conservar o poder.

Así propoño unha liña de discusión, para min básica, pois creo que é a chave do dominio do sistema sobre as persoas: DIÑEIRO e FINANZAS, o seu desenvolvemento e xestión.

Creo que se a cidadanía tomase conciencia de como se xestionan as finanzas, da falsidade dunhas moedas sen valor de reposición algún, poderiamos introducir cambios e alternativas que liberasen as economías populares de servidumes e ataduras ao sistema, rompendo un poder exercido desde a sombra. Coñecer e desenvolver esas alternativas ou outras novas, podía ser un comezo do cambio. O mundo das TIC ofrece alternativas importantes, capaces de desenvolver ferramentas potentes e seguras. Avanzar no seu desenvolvemento e potencialas, aproveitando a experiencia de que xa veñen aplicando de forma illada e aínda contaminada polo concepto diñeiro.

 

CASTELLANO:

REFLEXIONES ANTE UNA CRISIS QUE PERDURA.

Cuando la tecnología se presenta cada vez más eficaz para resolver los problemas de las personas, en cualquier ámbito económico social, estalla una (falsa) crisis que hace retroceder los niveles de bienestar de forma drástica, para la mayoría de la ciudadanía, marcando una tendencia a la perpetuación de la pérdida del poder adquisitivo de las personas trabajadoras, profundizando las diferencias entre ricos/as y el resto de la población.

Es decir: en lugar de avanzar hacia una sociedad más justa y equilibrada, se agravan los abusos de los especuladores y corruptos.

Y esto ocurre precisamente cuando hay medios suficientes para:

1. Erradicar el hambre.

2. Combatir o paliar eficazmente la mayoría de las enfermedades.

3. Proporcionar recursos a las personas para:
a. Una educación liberadora.
b. Una vivienda digna.
c. La satisfacción de las demandas de uso y consumo.
d. Potenciar la cultura y el disfrute de la convivencia en paz y armonía.

4. Facilitar la autogestión y participación de las personas en la toma de decisiones que afecten al desarrollo y cumplimiento de estos objetivos.

5. Garantizar a todas las personas un mínimo suficiente para atender sus necesidades básicas, erradicando la miseria y la dependencia originada por un régimen de clases sociales basadas en el poder financiero opresor de la Sociedad en su conjunto.

6. Defender a la ciudadanía de la agresividad de un sistema comercial y financiero que induce a un consumo desmedido, fomentando el egoísmo, la competencia y el enfrentamiento, en lugar de la tolerancia, la colaboración y la solidaridad.

Como es posible que esto esté aconteciendo?…

Tradicionalmente, el opresor siempre ejerció su poder a costa de los más desfavorecidos, pero la sociedad intentó, en base a dolorosas revoluciones, ir liberándose de un yugo que escravizaba a las mayorías, llegándose a la implantación de una Democracia que tenía que garantizar los derechos humanos y ciudadanos de las personas.

Pero el proceso liberador parece que nunca se completó, sin duda por la habilidad de sus enemigos, que saben adaptarse y esperar el momento preciso, para mantener sus privilegios, incluso incrementarlos.

Para eso, les bastó, en gran medida, ofrecer su paraíso a todas aquellas personas que, teniendo capacidad y ambición suficiente, sepan servir al sistema practicando unos principios éticos según los cuáles su único interés es el bien propio, enfrentándose a los suyos ?iguales? a los que disputarles unos bienes escasos y exclusivos, controlados por un poder inalcanzable y misterioso, a lo que servir submisamente.

Así pues, consiguieron apoderarse del control de las normas democráticas, que tenían que garantizar unos derechos conquistados con sudor y sangre, convirtiendo en una parodia el ideal de Justicia Social, de igualdad entre las personas, del derecho para decidir una convivencia respetuosa con el entorno, tanto natural cómo sociocultural.

También supieron divulgar que las decisiones importantes sólo deben ser tomadas por aquellos capacitados y certificados como tales por la autoridad emanada de la suya poder indiscutible, creando uno lo has de misterio e infalibilidade, que cerna cualquier crítica o duda en relación a imposiciones que se venden como infalibles o imprescindibles.

A pesar de la tecnificación y cientifismo, en el que respeta a la economía y las finanzas, se aplican dogmas y artículos de fe indiscutibles, como si de una religión se tratara.

A través de los medios de comunicación, se Constituyen en campeones de la Democracia, arrogándose el derecho para dar ?patente de corso? a los que mejor sepan servirlos, o puedan ser utilizados como marionetas (involuntarias?) que muestran unas intenciones de justicia social que luego son desviadas a un universo burocrático y encorsetado de normas y reglamentos imposibles, que facilita lo despeje o desvío de balones que nunca llegan a la canasta o a la portería, gracias a un entramado de múltiples ?guardianes?, a veces involuntarios, pero muy numerosos para uno solo campeón, que al final termina siendo regurxitado por el sistema, que lo ?libera? de ataduras impropias a la salvaguarda de… tanto da: la Nación, Humanidad, Universo, Futuro…

Ya no importan las ideologías, cualquiera es válida se asume los hábitos de consumo y ?pleitesía? la una sociedad competitiva y depredadora, donde los semejantes son enemigos aparentes o utensilios de manipulación para alcanzar la notoriedad que ha de ser gratificada por el sistema con la esperanza de entrar en un paraíso lleno de ouropeis y mequiñas incongruencias.

La especie humana, que supo incorporar a sus costumbres la otras especies, domesticándoas, también aplicó el mismo método con la mayoría de sus miembros, que son tratados como ganado, en manadas que, como las ovejas, son controladas y vigiladas no ya por perros pastores de carne y hueso, sino también por medio de dispositivos electrónicos, que nos marcan el ámbito en el que podemos movernos, no sólo físicamente, sino también como expresarnos, comunicarnos y valorar lo que nos llegue, sean mensajes, iniciativas, directrices o advertencias…

Y todo esto lo consiguen a pesar de que cualquier persona tiene capacidad de discernimento como para entender lo que pasa, pero también estamos limitadas por nuestra natural tendencia gregaria que nos exige una cierta confluencia con otras personas próximas para reafirmarnos en nuestras actitudes, pero ya se ocuparon de restaurar ?la confusión de babel? destruyendo la precisión en el lenguaje, dando múltiples significados la cualquier idea o palabra, en aras a una brevedad manipulable a través de la simplificación en las expresiones, de la implantación de tendencias y modas sobre lo ?guay y el paraguay?…En fin, la frivolidad, a la que siempre se recurre cuando queremos olvidar nuestras penas.

En su evolución, el Sistema supo incorporar elementos de manipulación más sofisticados, además de potenciar y mejorar los tradicionales, basados en la fuerza bruta y en una labor de fanatizar las masas, ya sea en base a religiones o aficiones alienantes y políticamente correctas al ideario del sistema. Y aún puede permitirse conceder cuotas de existencia de críticas, cuanto más drásticas mejor, como adorno a su imagen de talante democrático, en un cínico gesto de ofensiva prepotencia, de la que parece que no somos conscientes. Nos gritan: Mirar que corruptos somos, pero no tenéis nada que hacer, somos invencibles!…

Pero no basta con tener conciencia de que vivimos en una sociedad basada en la injusta distribución de la riqueza y medios, por mor de una ineptitud o corrupción de los políticos de turno.

Está a la vista que la inquietud social refleja una toma de conciencia por parte de muchas personas que, sin profundizar en sus propias intuiciones, comprende que algo va mal y es necesario cambiar a una sociedad mejor organizada.

Por eso me vine impelido a escribir estas líneas, pues entiendo que es urgente que algunos de nosotros (de los que estamos por el cambio radical, sin otros matices) estorbamos a hablar en nuestra lenguaje, libres de las imposiciones manipuladoras del Sistema, que queremos cambiar: Creo que, en el fondo de nuestras conciencias, tenemos muy claro lo que está mal, y aún cuando cada uno tenga una idea distinta de cal ha de ser la mejor solución, es necesario resolver antes el gran dilema: Como conseguir implantar una democracia, donde se pueda debatir libremente para definir que tipo de sociedad queremos y como implantarla, para dar soluciones reales a los problemas reales…

Abro así un debate que para mí ya tiene respuesta, y sólo hay que articularla: Unidad total de la oposición al sistema, con el objetivo de tomar el poder en Madrid, en Santiago, pero también en Bruselas, sin otra intención que la de elaborar unas nuevas leyes, incluida la Constitución, que permitan un desarrollo real democrático, donde, en unos parlamentos renovadas, entrar a discutir las doctrinas políticas que han de implantarse, contando con la participación de la ciudadanía, organizada en Asambleas populares de ámbito territorial, donde informar y recoger inquietudes que ayuden a disfrutar de una DEMOCRACIA REAL, para construir un mundo mejor entre todos.

Creo es evidente que el párrafo anterior no significa que mi intención sea imponer una línea de análisis a un debate que me gustaría fuera abierto a todas las tendencias de renovación, que lo escribo en un impulso lleno de impaciencia, porque considero urxentísimo empezar a planificar una acción revolucionaria que renueve estrategias (tengo para el mío que se podría hablar de ?fracaso? sobre las aplicadas nos últimos 40 años, a pesar de algunas conquistas notables, pero insuficientes).

Pero se quiero sugerir que hay un aspecto fundamental a resolver, para lo cual es necesario el concurso de mentes más brillantes e informadas que la mía: Inventariar y valorar los elementos que sostienen un sistema que queremos cambiar, para planificar estrategias que permitan destruir los pilares que lo sostienen, atacando sus incongruencias y sus argucias para conservar el poder.

Así propongo una línea de discusión, para mí básica, pues creo que es la llave del dominio del sistema sobre las personas: DINERO y FINANZAS, su desarrollo y gestión.

Creo que se la ciudadanía tomara conciencia de cómo se gestionan las finanzas, de la falsedad de unas monedas sin valor de reposición alguno, podríamos introducir cambios y alternativas que liberaran las economías populares de servidumbres y ataduras al sistema, rompiendo un poder ejercido desde la sombra. Conocer y desarrollar esas alternativas u otras nuevas, podía ser un comienzo del cambio. El mundo de las TIC ofrece alternativas importantes, capaces de desarrollar herramientas potentes y seguras. Avanzar en su desarrollo y potenciarlas, aprovechando la experiencia de que ya vienen aplicando de forma aislada y aún contaminada por el concepto dinero.