PODEMOS Y LA BÚSQUEDA DE UN FRENTE POPULAR

13 Jul

PODEMOS Y LA BÚSQUEDA DE UN FRENTE POPULAR.

El interés que ha despertado en mi PODEMOS fue su planteamiento basado en la Asamblea popular y permanente, como elemento de organización y toma de decisiones…

Pero al estructurarse como un partido político, ese “asamblearismo” se resiente, pero no seré yo el que añada más críticas a las ya formuladas, y que espero sirvan para una reflexión en la que se tenga en cuenta hasta qué punto es necesario revisar el actual enfoque de cara a las próximas elecciones.

Dada la urgencia de poner en marcha las estrategias electorales, creo que sería bueno reflexionar como plantearse algo que creo que nadie discute, dentro de amplia oposición al bipartidismo, como sería la búsqueda de un frente único electoral.

Lo dicho: Podemos, es un PARTIDO POLITICO que, intenciones asamblearias aparte, tiene la clara intención de hacerse un hueco importante entre la pléyade de partidos que nos ofrecen la salvación a los ciudadanos. Y no lo digo con ironía, creo en la buena voluntad de los mismos…

Pero si esos partidos van por separado, es evidente que, aun contando, entre todos, con más votos que el tándem PP/PSOE, la mayoría estará en los de siempre, desde una llamada “transición” que nunca se completó… (La actual Ley Electoral)

Por otro lado, en diversas ciudades y pueblos han surgido movimientos Asamblearios, que buscan una unidad decisiva a la hora de presentar una única candidatura, que pueda triunfar en las próximas elecciones y en eso, todos los partidos políticos se muestran interesados y dispuestos a apoyar, incluido PODEMOS…

Pero parece que PODEMOS (Pablo Iglesias más en concreto) entiende que esa “unión” debe realizarse bajo su paraguas, restándole protagonismo no ya a otros partidos sino también a las Asambleas populares abiertas organizadas por los ciudadanos.

Entonces creo que en aras de la transparencia y coherencia política, PODEMOS o cualquier otro partidoque quiera favorecer las candidaturas unitarias, votadas en primarias de las Asambleas populares, deben de SUMARSE a ese movimiento Asambleario, invitando a sus miembros a participar en los debates, con opción a presentarse como posibles candidatos y votar, aceptando el resultado y absteniéndose de presentar listas propias o en coalición con otros partidos, al margen de la Asambleas (Salvo, claro está que en alguna provincia no llegara a constituirse ninguna).

Así pues, que sean las Asambleas quienes decidan sobre la candidatura, sobre el programa, con el reconocimiento y apoyo de cada partido, que debe animar a sus integrantes a presentarse.

Las Asambleas debidamente constituidas, y con garantías de transparencia, propiciarán la celebración de debates, en los que cada candidato explicará sus objetivos políticos, así como los datos personales que le interese difundir, para que los votantes tengan la mayor información, y decidan. Incluso en el debate pre-primarias, que pueden intervenir personas que, sin ser candidatos, deseen explicar que linea o personas deben de ser votadas.

En realidad, para los partidos que se impliquen en las “mareas”, se trata de adelantar un debate que luego se hace en campaña oficial, simplificando los debates a un ámbito en el que la participación de los ciudadanos les permita presentarse con un programa común de mínimos, en un frente común.

Comentarios a “CRISIS, LA BANCA ESPAÑOLA HA MUERTO”

1 Ago

Ver en: http://sistemaencrisis.es/2013/11/23/espanoles-su-banco-ha-muerto/

Muy extenso, interesante y coherente el documento “Sistema en Crisis”, que nos pinta un panorama bastante negro sobre la banca y, a pesar de mis limitaciones para no atreverme a hacer una valoración técnica del mismo, creo que puedo decir, intuitivamente, que me parece un trabajo muy apreciable.

Pero como entiendo que los datos aportados son los que la propia banca facilita, y a partir de lo que hemos presenciado en los últimos años, tengo muy serias dudas de su validez, pues creo que nos cuentan las cosas como más les convenga a ellos.

Creo que aplican una compleja “ingeniería financiera” con la que manejan los balances y presentan el panorama según sus objetivos, basados en la especulación y orientados a la toma del poder político.

Me parece que lo importante no es definir el grado de crisis bancaria, sino como superar los problemas generados a la población en general por un poder fáctico que pretende condicionar la actividad social y económica en su provecho. Se deben definir qué medidas tomar para proteger y expandir los derechos de las personas, organizando la economía según la realidad económico social, depurando responsabilidades personales, y planteando una reordenación de la actividad financiera, que debe de estar sometida al bien común de las personas, en una organización basada en el respeto de los derechos humanos y practicas conservacionistas (que no conservadoras de privilegios).

Creo que ha habido una conspiración (o estrategia coincidente) para orientar la economía hacia métodos y normativas que benefician directamente a los financieros, con evidente perjuicio para la mayoría.

Así, se está poniendo, además, en peligro a la sociedad en su conjunto. Se está a punto no sólo de perder las conquistas sociales alcanzadas, sino también de cercenar cualquier posibilidad de progreso hacia un mundo más justo, en el que se imponga un único objetivo:

EL BIEN COMÚN, fundamentado en la solidaridad, el respeto al entorno, la democracia real (basada en los derechos de información, participación y autogestión) y a través de la aplicación de los derechos humanos y la mejora de las Leyes Constitucionales.

Leyes, a revisar universalmente, para que las Organizaciones multinacionales, puedan garantizar bases orientativas que faciliten la evolución social de cualquier país, buscando el diálogo y la humanización de culturas y costumbres, que pueden y deben evolucionar hacia la implantación de un mundo mejor.

Los datos contenidos en el trabajo de referencia tienen, creo, un valor relativo, pues depende de lo que se quiera conseguir del sector financiero, o mejor dicho, decidir cómo controlar unos servicios que deben de ser eso, SERVICIOS, en lugar de una carga o canon que soportar.

Buscar una solución basada en la necesidad real de las personas. Los resultados del método aplicado dan pie a la desconfianza y a la búsqueda de un plan que desactive el oligopolio que ha raptado a la economía.

En otro momento, se podrá entrar a analizar algunos de los datos citados en el trabajo de referencia, para valorar cómo se agrupan partidas y que significan varios epígrafes… Pero es preferible resaltar situaciones que revelan una incompetencia o quizá una clara perversión en la estrategia de los “banqueros”.

Empecemos por preguntar ¿por qué adelantan la venta de NGB, cuando el mismo se está recuperando? (En el informe, es uno de los mejor librados) No se contempla su posible nacionalización… ¿Por qué? Si la venta no es la mejor solución, peor será vender precipitadamente…

¿Por qué no esperan un momento más oportuno y así mejorar el precio de venta?… Las prisas pueden significar que se busca un gran negocio (¿por y para quién?) a través de un intermediario “extranjero”…

Quizá las prisas son por el temor a que se inicie un proceso judicial denunciando la forma en que fueron fusionadas y luego reconvertidas en bancos, las Cajas de Ahorro, entidades autónomas, sin ánimo de lucro, destinadas a facilitar unas finanzas adecuadas a un desarrollo social sostenible y eficaz.

¿No existe responsabilidad de quienes constituían sus órganos de gobierno (soberanos) aunque, en general, constituidos de forma irregular?… Su función era delegada ¿explicaron a sus electores (que son las personas ahorradoras y trabajadoras de la caja, miembros de Ayuntamientos, instituciones públicas Sociales, Diputaciones, gobiernos Autonómicos, etc.) lo que estaba pasando?…

Luego, si es que fueron sorprendidos por una situación irregular inesperada (¡!), ¿No tendrían que haber informado de lo que se estaba tramando, de los detalles del problema, de las posibles soluciones?… y lo más importante, ¿no deberían haber justificado la validez de las medidas tomadas, consultando a los sectores afectados, para que colaborasen para decidir la mejor solución?…

¿Y lo mismo de unos funcionarios o políticos que hicieron la vista gorda ante grandes y continuadas irregularidades, dedicados machaconamente a “convencerlas” para que se fusionaran?…

¿Esa fusión no es una clara una estrategia para desmantelar las Cajas y entregarlas a los especuladores?…

Simplemente, es más fácil y barato “embaucar” a poco más de media docena de Consejos, que a 74 diferentes, que era el número de las Cajas cuando se inició el objetivo de unificación de las fianzas en un
solo oligopolio, pues también se hizo lo mismo con la banca privada.

O quizá están temerosos de que se les desmonte todo el tinglado, si la ciudadanía pone en marcha un proceso judicial para depurar responsabilidades y llegar a conocer la realidad de los hechos.

¿Tendrán un plan “B”, por si el plan de venta no funciona? podrían acdeptar su “nacionalización” creando una nueva Argentaria, de la que apoderarse así que pasen unos años. (Esa idea de la nacionalización, sin más exigencias, ya la defienden ciertos tertulianos, especializados en dar una de cal otra de arena, y en desviar la atención a temas secundarios o anecdóticos, lo que refuerza la teoría de una conspiración).

¿A que están esperando?… Las fichas están colocadas en las posiciones adecuadas para aplicar una solución al problema inventado, para exhibir su irrefutable astucia al diseñar una posición, en el tablero, a la que se ha llegado manejando todas las figuras y con un contrincante (los gobernantes) poco experto o más bien dispuesto a aceptar el desafío y a perder.

El “gran maestro” sacrificará peones, alguna torre y hasta un alfil, o incluso la reina (dependerá de la capacidad de respuesta de la víctima propiciatoria, la Sociedad en su conjunto) pues el resultado lo han asegurado controlando todos los medios de información y políticos en el poder.

Según vaya, quizá acepten una “aparente” nacionalización, para retrasar un tiempo su objetivo… Pero eso sería volver a Argentaria, que ya sabemos cómo terminó… ¡hasta el B.E. pasó a estar gobernado por los intereses privados!…

No es por tanto el problema si nacionalizan o no la banca actualmente financiada por el estado, pues seguirán siendo los mismos los que tomen las decisiones financieras, en base a sus negocios. Ya tienen el control del BCE y del BE, por lo que los personas que sufrimos la crisis, poco nos supondría de mejora esa nacionalización, que solo podrá conseguirse de forma efectiva y eficaz cuando tengamos un gobierno realmente representativo de los intereses de la ciudadanía…

Pero no es momento de discutir la nacionalización. Se necesita hacer una reflexión sobre lo que hay que sacar a la luz, y proponer acciones ciudadanas para evitar el avance de su estrategia depredadora.

Veamos: En primer lugar, algunos aspectos obscuros, que los banqueros y políticos tendrían que aclarar:

Cajas de Ahorro y Bancos mantienen un fondo para provisión de préstamos fallidos, dotado anualmente a cuenta de los beneficios, según normas del BE, que exige se tenga una provisión por el importe de recibos no cobrados a su vencimiento, o incluso por el saldo total del préstamo, si los recibos sin pagar son varios.

¿Qué ocurre con esos fondos?… ¿Una maniobra contable, para pagar menos impuestos?… ¿Quiénes se han beneficiado o se están beneficiando?… ¿Acaso son un fondo solidarios para aplicar a personas en dificultades?… ¿O simplemente sirven como “fondo de reptiles”, para condonar prestamos de amigos, préstamos a los partidos u otras corrupciones?…

No se ven en las cuentas publicadas donde pueden estar recogidos, ni tampoco su evolución, cuando (según normas del BE) los impagados deben cubrirse por esos fondos, sin alterar los resultados ni en la valoración del balance, ya que se contabilizaron como pérdidas, antes de que las mismas se produjeran.

Los efectos de esos fondos, según lo que uno mismo he presenciado, fueron que los bancos pagaron menos impuestos a Hacienda, pero también para perdonar, “graciosamente”, algunas deudas a algún amiguete, aunque tuviera solvencia suficiente como para pagar sin apuros.

¿Nunca se han preocupado, al menos en los últimos 15 o 20 años, ni la Hacienda Pública ni el BE, de cómo se administraron (y administran) esos fondos?… ¿Se han aplicado?… En la operativa sobre la ejecución de Hipotecas ni se mencionan, y es proverbial la falta de transparencia informativa, así como una evidente voluntad de manipular la información, para conseguir un resultado cantado: Concentrar en muy pocas manos un oligopolio Financiero mundial.

Estas son hipótesis que se basan en indicios, debido principalmente a la falta de información veraz, que atañe a toda la ciudadanía, pero que se oculta o tergiversa. Ello refuerza la sospecha de conspiración, por lo que corresponde exigir una investigación a fondo.

En las “historias para no dormir”, que nos cuentan para justificar el descalabro bancario, sobran indicios de su falsedad.

Por ejemplo, el estallido de la burbuja inmobiliaria, unido a la crisis laboral, supuso mayor morosidad en el pago de recibos, y que muchas promotoras inmobiliarias se encontraran con stocks de pisos sin vender, siendo deudores del préstamo con el que se financiaron las obras.

A las personas compradoras en dificultades para pagar, debería ofrecérseles una negociación para resolver la situación, pero muy al contrario, el retraso lo hace más difícil: la deuda se incrementa con gastos injustificados, y pasa a pagar un interés por demora mucho más alto…

El valor en venta bajó, y la “subasta” no resuelve el problema. Pero se sigue el procedimiento (quizá para provocar espectáculo en la calle) sin importar dramas sociales, ni las pérdidas del banco, que busca la
liquidar stocks, vendiendo a bajo precio lotes de viviendas…¿Si la entidad valora (y vende) esas viviendas
por debajo del 50% de la deuda no cobrada, por qué no ofrece esas condiciones a la persona deudora?…

Con las promotoras, la cosa es más sorprendente: El préstamo fue para la construcción, es decir, no se empleó en plusvalías ni se tuvo en cuenta el margen comercial de la operación, por lo que la «garantía” está respaldado por un producto con valor real, su inclusión en el activo, está perfectamente garantizado,

pues el “valor de reposición” es el que coincidiría con el de adquisición, sin generar ninguna pérdida. En cualquier caso, parece evidente que la fiebre por vender activos inmobiliarios, se traduce en una desregularización del balance, al aplicar normas de valoración que no proceden, pero que sirven, desde luego, para “demostrar”(fingir) la mala situación, “obligados a mal vender” para evitar males mayores…

¿O será para cumplir un cuidadoso programa con el que expulsar del negocio financiero los restos que queden de ciertas finanzas, que deberían de ser éticas, como las Cajas de Ahorro?…

Pero aún hay más indicios: Se habla de miles de viviendas que las Cajas y Bancos quieren vender, para recuperar activos y salir de la crisis… Incuso invitan a visitar páginas en Internet, para adquirir gangas…

Pero en realidad esas páginas están prácticamente vacías… En la de NGBanco, solamente aparecen tres ofertas repartidas por Galicia, y lo mismo pasa con La Caixa Catalana… Luego surgen noticias de cómo se venden en lotes, a entidades y personajes meramente especuladores, dispuestos a esperar unos años para obtener beneficios (En cualquier caso son valores reales, más seguros que el dinero en efectivo) Habría que saber en qué condiciones se venden esos lotes, si se sigue la tradición de subastas ocultas, nada publicitadas, donde mediante una cuota se tiene derecho a participar de forma restringida.

Pero a pesar de todo, la gran pregunta no es ¿por qué se venden tan mal los inmuebles?… Sino ¿Por qué hay que venderlos?…

Las Cajas, los bancos, tienen dos tipos de acreedores: Los clientes o depositantes de ahorro, que si decidiesen retirar sus fondos de forma simultánea, crearían una verdadera crisis por falta de liquidez (aunque no insalvable, pues entraría en funcionamiento las garantías previstas)… Pero no parece que eso vaya a ocurrir, pues nadie quiere quedarse con el dinero debajo del colchón…

Dicen que deberían de vender pero no buscan la mejor manera. Quizá están haciendo negocios a espaldas del interés general. Defraudan a los ahorradores y a los accionistas de los bancos.

Otros acreedores son bancos, que han prestado fondos a corto plazo. Si no se negocian los vencimientos, ¿por qué no les pagan con inmuebles, o son absorbidos si el pago es inviable?…

Los inmuebles incorporados al patrimonio del banco, son la mejor garantía de los depósitos de sus clientes, pues son bienes reales y que deberían de figurar en los balances valorados según su coste de reposición, que es su valor permanente. El precio de Venta, puede variar y fluctuar, pero el de reposición es más sólido incluso con los depósitos en efectivo, pues el dinero en cualquier moneda no tiene ningún respaldo, y en cualquier momento puede ser devaluado. (Tan
pronto como se decidan a emitir nuevos billetes, para cubrir la demanda real de efectivo).

Y esa, la DEVALUACIÓN, o mejor aún, la INFLACIÓN, sería el camino perfecto para acabar con la crisis, e iniciar una nueva economía basada en el aprovechamiento racional de los recursos, en el

reparto equitativo de bienes, y en la organización social que permita la convivencia en paz y dignidad.

¿Por qué la INFLACIÓN puede ser la SOLUCIÓN?…

La inflación la han mantenido secuestrada, sin aplicar una realidad agravada por la “multiplicación” de créditos virtuales y cobro de intereses, evitando la emisión de nuevo dinero, que pudiera representar físicamente el valor del dinero virtual, lo que, con más dinero físico en circulación, obligaría a una subida de salarios y rentas, lo que revalorizaría las materias primas así como el poder adquisitivo de las personas, con mejores posibilidades de pagar sus deudas a largo plazo.

Ni habría burbuja inmobiliaria, pues el valor de las viviendas repercutiría en la inflación, manteniendo el equilibrio. Las hipotecas se pagarían más fácilmente al representar un menor % de los ingresos.

Claro que, a lo mejor, la crisis sirve para salir directamente de la sociedad de consumo desordenado, y la situación permite buscar cambios para implantar pacíficamente un mundo mejor, que si es posible.

El dólar y el euro, han fracasado, ¿No será la hora de crear una moneda con fecha de caducidad?…

Los “TESOROS NACIONALES” ya no están vinculados ¿Quién responde del valor real de las monedas?…

¿Por qué el banco de España no abre sus puertas a los ciudadanos, prestando servicios financieros éticos? Sería una buena fuente de financiación para el estado, al mismo tiempo que garantizaría la necesaria competencia con la banca especulativa. O cuando menos, que faciliten el desarrollo de iniciativas sin ánimo de lucro, para prestar servicios financieros.

Miguel A. Quinteiro – Vigo, 03/12/2013

669781006

maqmaq@gmail.comhttp://www.adebate.nethttp://aducab-wordpress.com

¿Hasta dónde llegará el órdago de Rajoy?

1 Ago

El candidato designado por Felipe VI ha cerrado ya citas con los líderes de los dos partidos que pueden facilitarle la formación de Gobierno, Pedro Sánchez y Albert Rivera. Ni uno ni otro quieren q…

Orixe: ¿Hasta dónde llegará el órdago de Rajoy?

¿Hasta dónde llegará el órdago de Rajoy?

1 Ago

El candidato designado por Felipe VI ha cerrado ya citas con los líderes de los dos partidos que pueden facilitarle la formación de Gobierno, Pedro Sánchez y Albert Rivera. Ni uno ni otro quieren que se diga que se niegan al diálogo. Serán el martes y el miércoles en el Congreso, pero a ambas acude Rajoy sabiendo que la posición que mantienen los dos es en principio inamovible: Ciudadanos se ha instalado en la abstención y PSOE, en el no. Una ecuación con estas variables imposibilita la investidura y la formación de un Ejecutivo. La cuestión es: ¿hasta dónde llegará el órdago del PP?… (Noticia de la Prensa)

Amparándose na ameaza dunhas terceiras eleccións (que os «medios» non se cansan de declaralas indesexables: Pretenden «convencernos» de que é urxente dispor dun goberno, aínda que non sexa operativo. O obxectivo nunca debe ser formar «calquera» goberno antes que repetilas, pois é evidente que a maioría dos españois queren renovalo) Rajoy pisa forte no seu empeño por gobernar, sendo unha minoría, pois en contra do que di, NON gañou as últimas eleccións.

Pero se pode haber unha solución a gusto de todos, porque todos falan da necesidade (incluído o PP) de cambios políticos para o país. Así creo que sería unha saída que persoalmente me parece a menos mala, aceptar a constitución dun goberno, presidido ou non por Rajoy, que se comprometese aos seguintes asuntos:

  1. Prioridade absoluta á redacción, polas cortes, dunha nova Constitución e unha nova Lei Electoral, no prazo de 15 meses. Convocatoria dunha consulta popular, respecto dos puntos máis conflitivos, e celebración dun REFERENDO decisorio.
  2. Disolución das Cortes e novo goberno, en función á nova Constitución e cunha Lei electoral máis xusta, en base á premisa: unha persoa, un voto, para impedir unhas representacións desproporcionadas respecto ao número de votos por provincia.
  3. Para respectar a representatividade territorial, manteríase o SENADO, onde o número de Senadores en representación de cada territorio sería igualitario, independentemente do número de habitantes. (Nas votacións decisorias, en temas de carácter territorial, tería a palabra o Senado, en asuntos sociais, o Congreso e aqueles de carácter internacional, a suma de ambas as cámaras).

En calquera caso, antes que un goberno en minoría, que dificilmente podería tomar as decisións necesarias para corrixir o desastre que arrasa á maioría da cidadanía, CLARAMENTE prexudicada por unhas políticas neoliberais, sería máis xusto acudir a novas eleccións. Parece, democraticamente falando, o máis adecuado.

Pero necesitaríase, para maior efectividade democrática, facilitar o debate e a información a todas as persoas, excluíndo a publicidade emotiva ou enganosa na Campaña Oficial, que se basearía en debates en directo coa cidadanía, abertos a unha participación masiva, a nivel local, abrindo o Debate ás preguntas directas das persoas correntes, que son as que mellor poden definir as necesidades reais da sociedade, pero nun proceso estruturado, de forma que as preguntas poidan chegar desde calquera persoa a calquera candidatura, en base a manter foros onde expresalas, favorecendo a participación de grupos sociais, nun movemento Asembleario de base.

Que cada candidato explique como resolvería calquera problema que lle consulten, asumindo daquela a responsabilidade de explicar o cumprimento ou non do seu compromiso.

Creo que é patente a necesidade de cambiar o goberno deste país, ou polo menos tratar de dispor dunha Constitución e unhas leis que protexan realmente ás persoas. É urxente defendernos non só da avaricia dos bancos, senón redactar unha constitución que nos protexa do TTIP e outros tratados que as grandes oligarquías están dispostas a impor, grazas á complicidade duns gobernos elixidos, desde asombra, por eles.

CASTELLANO

Amparándose en la amenaza de unas terceras elecciones (que los «medios» no se cansan de declararlas indeseables: Pretenden «convencernos» de que es urgente disponer de un gobierno, aunque no sea operativo. El objetivo nunca debe ser formar «cualquier» gobierno antes que repetirlas, pues es evidente que la mayoría de los españoles quieren otro) Rajoy pisa fuerte en su empeño por gobernar, siendo una minoría, pues en contra de lo que dice, NO ganó las últimas elecciones.
Pero si puede haber una solución a gusto de todos, porque todos hablan de la necesidad (incluido el PP) de cambios políticos para el país. Así creo que sería una salida que personalmente me parece la menos mala, aceptar la constitución de un gobierno, presidido o nó por Rajoy, que se comprometiera a los siguientes asuntos:
1. Prioridad absoluta a la redacción, por las cortes, de una nueva Constitución y una nueva Ley Electoral, en el plazo de 15 meses. Convocatoria de una consulta popular, respecto a los puntos más conflictivos, y celebración de un REFERÉNDUM decisorio.
2. Disolución de las Cortes y nuevo gobierno, en función a la nueva Constitución y con una Ley electoral más justa, en base a la premisa: una persona, un voto, para impedir una representaciones desproporcionadas respecto al número de votos por provincia.
3. Para respetar la representatividad territorial, se mantendría el SENADO, donde el número de Senadores en representación de cada territorio sería igualitario, independientemente del número de habitantes. (En las votaciones decisorias, en temas de carácter territorial, tendría la palabra el Senado, en asuntos sociales, el Congreso y aquellos de carácter internacional, la suma de ambas cámaras).
En cualquier caso, antes que un gobierno en minoría, que dificilmente podría tomar las decisiones necesarias para corregir el desastre que asola a la mayoría de la ciudadanía, CLARAMENTE perjudicada por unas políticas neoliberales, sería más justo acudir a nuevas elecciones. Parece, democráticamente hablando, lo más adecuado.

Pero se necesitaría, para mayor efectividad democrática, facilitar el debate y la información a todas las personas, excluyendo la publicidad emotiva o engañosa en la Campaña Oficial, que se basaría en debates en directo con la ciudadanía, abiertos a una participación masiva, a nivel local, abriendo el Debate a las preguntas directas de las personas corrientes, que son las que mejor pueden definir las necesidades reales de la sociedad, pero en un proceso estructurado, de forma que las preguntas puedan llegar desde cualquier persona a cualquier candidatura, en base a mantener foros donde expresarlas, favoreciendo la participación de grupos sociales, en un movimiento Asambleario de base. Que cada candidato explique como resolvería cualquier problema que le consulten, asumiendo luego la responsabilidad de explicar el cumplimiento o no de su compromiso.

Creo que es patente la necesidad de cambiar el gobierno de este país, o al menos tratar de disponer de una Constitución y unas leyes que protejan realmente a las personas. Es urgente defendernos no solo de la avaricia de los bancos, sino redactar una constitución que nos proteja del TTIP y otros tratados que las grandes oligarquías están dispuestas a imponer, gracias a la complicidad de unos gobiernos elegidos, desde asombra, por ellos.

 

Recordando…

7 Jun

Me he encotrado esto, revolviendo en mis mensajes del año 2013…

Son las reflexiones dunha compañera detenida el 25S, que envió para ser publicado, y aunque seguro que se hizo entonces, ahora me parece necesario traerlo a este presente, consecuencia de aquel entonces…

María R. M., dice:

Bueno,

He escrito lo siguiente y no sé si servirá para publicarlo o no, pero aquí lo tenéis.

Un saludo,

SECUELAS DEL 25S de una detenida

Soy una detenida del 25S, mañana, u hoy, depende de cuando lo lean, o ayer, o vete a saber cuando, me soltaron después de estar dos días y dos noches en una celda de aislamiento. Y eso sí deja secuelas
y es de las que me gustaría hablar.

Mis secuelas son… que ya no me creo lo que me dicen.

-«Hay que trabajar más y ganar menos»
¿Para qué? ¿Para qué se enriquezcan más todavía? ¿No hay suficientes recursos para todos, que han de echar a la gente de sus casas y dejarles sin comida?

-Hay que rescatar a los bancos porque son sistémicos. Vamos, necesarios del sistema.
Y yo pregunto: ¿hacen falta todos? ¿Con todos los que hay en el mundo, aún tenemos que rescatar a los que no se saben gestionar?
¡Saquemos el dinero de esos bancos y pongámoslo en los que, al menos, sí tienen compromiso social y sí han de responder de dónde invierten nuestro dinero! Son los bancos y coopertivas éticas, ¡usémoslas!

-Hay que privatizar los servicios publicos para una mejor gestión (lo dicen por lo bien que lo han hecho las cajas y bancos)
Y yo me pregunto: ¿No son ellos los máximos gestores?
¡Echémoslos a la calle y sí busquemos quien sepa comprometerse con lo pactado y sepa realmente gestionar!. Ellos no nos representan, ellos están a nuestro servicio para cumplir un propósito, el propósito que haya elegido la mayoría, y sino pueden, bien por la situación, bien por que se sienten presionados o porque, sencillamente, son incapaces o están por otras cuestiones más lucrativas, ¡volvamos a elegir! Lo hemos hecho ya unas cuantas veces, no vendrá de una más.

– La policía está al servicio del ciudadano. Y para algo que sí debiera ser verdad, no lo es.

Mis secuelas son… que no entiendo a la gente que no reclama sus derechos y ve como cada vez está peor la mayoría. No quieren salir a la calle, de acuerdo, pero sí hay muchas cosas que pueden hacer.

Mis secuelas son… Que lloro cuando veo que golpean a alguien o que lo echan a la calle, o que me mienten tan descaradamente ante una cámara, me gustaría que se atrevieran a decírmelo justo a la cara, a mi y a la gente que han echado a la calle, a la que han golpeado o han arruinado por su mala gestión.

No me importa que no sepan inglés pero sí que no sepan hacer su trabajo.

 

A participación cidadá.

19 Mar

maquintei

1         PARTICIPACIÓN CIDADÁ NOS CONCELLOS

1.1      Creación unha concellería de participación cidadá..
Haberá un concelleiro dedicado a manter e propiciar o diálogo co Foro ou Asemblea de cidadáns, facilitando a súa organización e dotándoa dos medios adecuados.

1.2      Creación de un Foro Cidadá.
Se convocará unha Asemblea constituinte do FORO cidadá, no que poderán integrarse todas as persoas censadas no Concello, maiores de 16 anos. A mesma elaborará un regulamento para o seu funcionamento, que deberá ser ratificado polo pleno do Concello, e soamente se poderá modificar por decisión da maioría absoluta da Asemblea.

1-3      Fomento e promoción do Foro Cidadá.
O Foro terá un carácter permanente, constituído en Asemblea, rexéndose por o regulamento que o mesmo estableza, por acordo da maioría dos membros inscritos. A súa función será a de reunirse regularmente (por exemplo, cada 3 meses) para recibir información sobre a xestión municipal…

Ver la entrada original 810 palabras más

PARTICIPACIÓN CIUDADANA

18 Mar

1 PARTICIPACIÓN CIUDADANA EN LOS AYUNTAMIENTOS 1.1 Creación una concejalía de participación ciudadana. Habrá un concejal dedicado a mantener y propiciar el diálogo con el Foro o Asamblea de la ciud…

Orixe: PARTICIPACIÓN CIUDADANA

PARTICIPACIÓN CIUDADANA

18 Mar

1 PARTICIPACIÓN CIUDADANA EN LOS AYUNTAMIENTOS

1.1 Creación una concejalía de participación ciudadana.
Habrá un concejal dedicado a mantener y propiciar el diálogo con el Foro o Asamblea de la ciudadanía, facilitando su organización y dotándola de los medios adecuados.

1.2 Creación de un Foro Ciudadano.
Se convocará una Asamblea constituyente del FORO de la ciudadanía, en el que podrán integrarse todas las personas censadas en el Ayuntamiento, mayores de 16 años. A misma elaborará un reglamento para su funcionamiento, que deberá ser ratificado por el pleno del Ayuntamiento, y solamente se podrá modificar por decisión de la mayoría absoluta de la Asamblea.

1-3 Fomento y promoción del Foro de la Ciudadanía.
El Foro tendrá un carácter permanente, constituido en Asamblea, rigiéndose por el reglamento que se establezca, por acuerdo de la mayoría de los miembros inscritos. Su función será la de reunirse regularmente (por ejemplo, cada 3 meses) para recibir información sobre la gestión municipal, exponer demandas o reclamaciones, y proponer medidas que se someterán el pleno del ayuntamiento, para su aprobación.
Una alternativa a dicho Foro, sería el reconocimiento de las Mareas, si la misma se constituye en permanente, ya que a misma tendría la potestad de exigir la dimisión de aquellos de sus candidatos que habiendo resultado elegidos, no cumplan el programa prometido.

1.4 Redefinir la normativa de participación ciudadana.
Revisar la figura del Defensor del Ciudadano, que debe ser elegido directamente, en votación separada cuando las Municipales. Colaborará estrechamente con el foro, realizando funciones de defensa e intermediación entre los vecinos, ante los conflictos con el ayuntamiento.

1.5 Creación de herramientas y canales, tanto físicas como digitales de participación.
Un foro mixto, gestionado a través de Internet, pero con la posibilidad de debate directo, por ejemplo, en un medio (radio, TV o Prensa) donde formular propuestas, debatirlas y configurarlas como medidas a proponer al pleno del ayuntamiento, abierto a todas las personas.

1.6 Promoción de la participación ciudadana ( acercamiento a administración pública)
Política de «Puertas Abiertas», visitas, especialmente de escolares, para informar de cómo funciona el Ayuntamiento, creando sinergias respeto a la implicación de la ciudadanía

1.7 Facilidad en la presentación de iniciativas populares con la obligatoriedad de tratamiento y voz por parte de las personas promotoras.
Cuando menos una vez cada trimestre, el Ayuntamiento celebrará un pleno para oír las propuestas o demandas aprobadas en el FORO o Asamblea Permanente

1-8 Potenciar las consultas a los ciudadanos estableciendo su obligatoriedad y carácter vinculante cuando se trate de hacer cambios legislativos significativos o que tengan que ver con los derechos y libertades de las personas.

1-9 Creación y puesta en marcha de comisiones ciudadanas que fiscalicen los trabajos o los servicios que presten las contratas municipales.
En el FORO se constituirán comisiones de estudio e investigación, para la valoración y seguimiento de los servicios municipales o municipalizados, para informar al pleno de la Asamblea, que tomará las decisiones pertinentes.

2 PROMOCIÓN Y FOMENTO DEL ASOCIACIONISMO Y COOPERATIVISMO.

2.1 Se creará una Oficina para el fomento de cooperativismo y asociacionismo.
Supervisada por una Comisión delegada del pleno, en estrecha colaboración con los organismos autonómicos reguladores, así como con las Asociaciones de Cooperativas, se coordinarán ayudas y divulgación de las prácticas cooperativas, facilitando la formación y asistencia a los promotores, así como apoyo y promoción, de las Cooperativas como soluciones aplicables a empresas personales en crisis.
Al mismo tiempo, se prestará apoyo las iniciativas para la formación de Asociaciones de personas vinculadas la actividades sociales, deportivas, lúdicas y profesionales, sin animo de lucro.

2.2 Una alternativa las ETT.
Las personas en situación de Paro, principalmente, los de larga duración, serán objetivo preferente para ofrecerles la posibilidad de implicarse en Cooperativas de Trabajo Asociado, en condiciones especiales, semejantes las previstas para las ETT, pero bajo criterios de solidaridad, colaboración y con la perspectiva de que las prestaciones o ayudas económicas percibidas, se puedan utilizar para la formación de un capital cooperativo, para ofrecer servicios diferenciados, administrando los propios trabajadores las condiciones y turnos a gestionar democráticamente.

2-3 APOYO A LAS FINANZAS ÉTICAS.
Apoyo decido las entidades financieras sin ánimo de lucro, (Cómo COOP57 y FIARE). Creación de Cajas de Ahorro Populares, sin ánimo de lucro, para recoger el ahorro popular, prestar servicios financieros, y contribuir al desarrollo de la economía local, administrada por una Asamblea Popular (constituida por representantes del ayuntamiento, de los clientes y de los trabajadores), tutelada por los ayuntamientos de la comarca donde tenga su actividad, mejorando las experiencias tradicionales que, en vez de ser corregidas, fueron suprimidas por una política al servicio de las oligarquías financieras internacionales.
También podría asumir la función de gestionar y facilitar la implantación de otras alterativas populares cómo «Banco de Horas», mercado de «TRUEQUE». Monedas sociales, etc., proporcionando un sistema de gestión virtual que permitiría, de ser necesario, financiar el presupuesto Municipal, sin pagar intereses, a través de una plataforma Virtual de Crédito mutuo, en el que los acreedores locales del ayuntamiento aceptarían ser pagados con moneda virtual.

3 COORDINACIÓN DE LOS FOROS

3-1 COLABORACIÓN EN OTROS CAMPOS POLÍTICOS.
Los FOROS se pueden constituir a nivel local o de comarca, en una unidad de acción para apoyar y fiscalizar los gobiernos municipales. Al mismo tiempo, deben de estar abiertos a coordinarse con otros FOROS en una plataforma de concurrencia política, creando Asambleas de ámbito superior, como el provincial, Autonómico o nacional, con el objetivo de coordinar su operativa, y ofrecer un foro común donde los candidatos y partidos puedan presentar sus candidaturas y programas en primarias, para luego fiscalizar el cumplimiento de los programas consensuados con los candidatos y partidos, elegidos con el apoyo de los FOROS.

3-2 CONSOLIDACIÓN DE LA PARTICIPACIÓN CIUDADANA EN LA POLÍTICA.
Además de fiscalizar la acción de gobierno en los ayuntamientos, se hace imprescindible que toda la política social que a nivel del Estado o nacionalidad se quiera aplicar, esté sometida a la aprobación de la ciudadanía, mediante referéndum popular, para lo cual se procurará disponer de herramientas informáticas que faciliten el debate y la votación.

maq@intergal.coop.- 669781006

A participación cidadá.

18 Mar

1         PARTICIPACIÓN CIDADÁ NOS CONCELLOS

1.1      Creación unha concellería de participación cidadá..
Haberá un concelleiro dedicado a manter e propiciar o diálogo co Foro ou Asemblea de cidadáns, facilitando a súa organización e dotándoa dos medios adecuados.

1.2      Creación de un Foro Cidadá.
Se convocará unha Asemblea constituinte do FORO cidadá, no que poderán integrarse todas as persoas censadas no Concello, maiores de 16 anos. A mesma elaborará un regulamento para o seu funcionamento, que deberá ser ratificado polo pleno do Concello, e soamente se poderá modificar por decisión da maioría absoluta da Asemblea.

1-3      Fomento e promoción do Foro Cidadá.
O Foro terá un carácter permanente, constituído en Asemblea, rexéndose por o regulamento que o mesmo estableza, por acordo da maioría dos membros inscritos. A súa función será a de reunirse regularmente (por exemplo, cada 3 meses) para recibir información sobre a xestión municipal, expor demandas ou reclamacións, e propoñer medidas que se someterán o pleno do concello, para a súa aprobación.
Unha alternativa a dito Foro, sería o recoñecemento da Asemblea da Marea de Vigo, se a mesma se constitúe en permanente, xa que a mesma tería a potestade de exixir a dimisión de aqueles dos seus candidatos que habendo resultado elixidos, non cumpran o programa prometido.

1.4      Redefinir a normativa de participación cidadá.
Revisar a figura do Valedor do Cidadán, que debe ser elixido directamente, en votación separada cando as Municipais. Colaborará estreitamente co foro, realizando funcións de defensa e intermediación entre os veciños, ante os conflitos co concello.

1.5      Creación de ferramentas e canles, tanto físicas como dixitais de participación.
Un foro mixto, xestionado a través de Internet, pero coa posibilidade de debate directo, por exemplo, nun medio (radio, TV ou Prensa) onde formular propostas, debatelas e configuralas como medidas a propoñer o pleno do concello, aberto a tódalas persoas.

1.6      Promoción da participación cidadá ( achegamento a administración pública)
Política de “Portas Abertas”, visitas, especialmente de escolares, para informar de cómo funciona o Concello, creando sinerxías respecto a implicación da cidadanía

1.7      Facilidade na presentación  de iniciativas populares coa obrigatoriedade de tratamento e voz por parte das persoas promotoras.  
Cando menos unha vez cada trimestre, o Concello celebrará un pleno para oír as propostas ou demandas aprobadas no FORO ou Asemblea Permanente

1-8      Potenciar as consultas cidadáns establecendo a súa obrigatoriedade e carácter vinculante cando se trate de facer cambios lexislativos significativos ou que teñan que ver cos dereitos e liberdades das persoas.

1-9      Creación e posta en marcha de comisións cidadás que fiscalicen os traballos ou os servizos que presten as contratas municipais.
No FORO constituiranse comisións de estudo e investigación, para a valoración e seguimento dos servizos municipais ou municipalizados, para informar o pleno da Asemblea, que tomará as decisións pertinentes.

2   PROMOCIÓN E FOMENTO DO ASOCIACIONISMO E COOPERATIVISMO.

2.1      Crearase unha Oficina para o fomento de cooperativismo e asocianismo.
 Supervisada por unha Comisión delegada do pleno, en estreita colaboración cos organismos autonómicos reguladores, así como coas Asociacións de Cooperativas, coordinaranse axudas e divulgación das prácticas cooperativas, facilitando a formación e asistencia aos promotores, así como apoio e promoción, das Cooperativas como solucións aplicables a empresas privadas en crise.
Ao mesmo tempo, se prestará apoio as iniciativas para a formación de Asociacións de persoas vinculadas a actividades sociais, deportivas, lúdicas e profesionais, sen animo de lucro.

2.2      Unha alternativa as ETT.
As persoas en situación de Paro, principalmente, os de longa duración, serán obxectivo preferente para ofrecerlles a posibilidade de implicarse en Cooperativas de Traballo Asociado, en condicións especiais, semellantes as previstas para las ETT, pero baixo criterios de solidarizade, colaboración e coa perspectiva de que as prestacións ou axudas económicas percibidas, se podan utilizar para a formación de un capital cooperativo, para ofrecer servizos diferenciados, administrando os propios traballadores as condicións e turnos a xestionar democráticamente.

2-3      APOIO AS FINANZAS ÉTICAS.
Apoio decidido as entidades financeiras sen ánimo de lucro, (Como COOP57 e FIARE). Creación dunha Caixa de Aforros Popular, sen ánimo de lucro, para recoller o aforro popular, prestar servizos financeiros, e contribuír o desenrolo da economía local, administrada por unha Asemblea Popular (constituída por representantes do concello, dos clientes e dos traballadores), tutelada polos concellos da bisbarra onde teña a súa actividade, mellorando as experiencias tradicionais que, en vez de ser corrixidas, foron suprimidas por unha política ao servizo das oligarquías financeiras internacionais.
Tamén podería asumir a función de xestionar e facilitar a implantación de outras alterativas populares como “Banco de Horas”, mercado de “TROCO”. Moedas socias, etc., proporcionando un sistema de xestión virtual que permitiría, de ser necesario, financiar o presuposto Municipal, sen pagar xuros, a través dunha plataforma Virtual de Crédito mutuo, no que os acredores locais do concello aceptarían ser pagados con moeda virtual.

3    COORDINACIÓN DOS FOROS

3-1      COLABOACION NOUTROS EIDOS POLITICOS.
Os FOROS pódense constituír a nivel local ou de bisbarra, nunha unidade de acción para apoiar e fiscalizar os gobernos municipais. Ao mesmo tempo, deben de estar abertos a coordinarse con outros FOROS nunha plataforma de concorrencia política, creando Asembleas de ámbito superior, como o provincial, Autonómico ou nacional, co obxectivo de coordinar a súa operativa, e ofrecer un foro común onde os candidatos e partidos poidan presentar as súas candidaturas e programas en primarias, para logo fiscalizar o cumprimento dos programas consensuados cos  candidatos e partidos. 

3-2    CONSOLIDACIÓN DA PARTICIPACIÓN CIDADÁ NA POLÍTICA.
Ademais de fiscalizar a acción de goberno nos concellos, faise imprescindible que toda a política social que a nivel do Estado ou nacionalidade quéirase aplicar, estea sometida á aprobación da cidadanía, mediante referendo popular, para o que se procurará dispor de ferramentas informáticas que faciliten o debate e a votación.

maq@intergal.coop. – 669781006

LA CRISIS QUE PERDURA…

17 Dic

Orixe: LA CRISIS QUE PERDURA…

LA CRISIS QUE PERDURA…

17 Dic

REFLEXIÓNS ANTE UNHA CRISE QUE PERDURA.

(Versión en castellano a continuación).

Cando a tecnoloxía preséntase cada vez máis eficaz para resolver os problemas das persoas, en calquera ámbito económico social, estala unha (falsa) crise que fai retroceder os niveis de benestar de forma drástica, para a maioría das persoas, marcando unha tendencia á perpetuación da perda do poder adquisitivo da cidadanía, profundando as diferenzas entre os ricos/as e o resto da poboación. É dicir: en lugar de avanzar cara a unha sociedade máis xusta e equilibrada, agrávanse os abusos dos especuladores e corruptos.

E isto ocorre precisamente cando hai medios suficientes para:

  1. Erradicar a fame.
  2. Combater ou paliar eficazmente a maioría das enfermidades.
  3. Proporcionar recursos ás persoas para:
    1. Unha educación liberadora.
    2. Unha vivenda digna.
    3. A satisfacción das demandas de uso e consumo.
    4. Potenciar a cultura e o goce sustentable da convivencia en paz e harmonía.
  4. Facilitar a autoxestión e participación das persoas na toma de decisións que afecten o desenvolvemento e cumprimento destes obxectivos.
  5. Garantir a todas as persoas un mínimo suficiente para atender as súas necesidades básicas, erradicando a miseria e a dependencia orixinada por un réxime de clases sociais baseadas no poder financeiro opresor da Sociedade no seu conxunto.
  6. Defender á cidadanía da agresividade dun sistema comercial e financeiro que induce a un consumo desmedido, fomentando o egoísmo, a competencia e o enfrontamento, en lugar da tolerancia, a colaboración e a solidariedade.

Como é posible que isto estea a acontecer?…

Tradicionalmente, o opresor sempre exerceu o seu poder á conta dos máis desfavorecidos, pero a sociedade tentou, en base a dolorosas revolucións, ir liberándose dun xugo que escravizaba ás maiorías, chegándose á implantación dunha Democracia que tiña que garantir os dereitos humanos e cidadáns das persoas.

Pero o proceso liberador parece que nunca se completou, sen dúbida pola habilidade dos seus inimigos, que saben adaptarse e esperar o momento preciso, para manter os seus privilexios, mesmo incrementalos.

Para iso, bastoulles, en gran medida, ofrecer “o seu” paraíso a todas aquelas persoas que, tendo capacidade e ambición suficiente, saiban servir ao sistema practicando uns principios éticos segundo os cales o seu único interese é o ben propio, enfrontándose aos seus “iguais” aos que disputarlles uns bens escasos e exclusivos, controlados por un poder inalcanzable e misterioso, ao que servir submisamente.

Así pois, conseguiron apoderarse do control das normas democráticas, que tiñan que garantir uns dereitos conquistados con suor e sangue, convertendo nunha parodia o ideal de Xustiza Social, de igualdade entre as persoas, do dereito para decidir unha convivencia respectuosa coa contorna, tanto natural como sociocultural.

Tamén souberon divulgar que as decisións importantes só deben ser tomadas por aqueles capacitados e certificados como tales pola autoridade emanada da súa poder indiscutible, creando un halo de misterio e infalibilidade, que cerna calquera crítica ou dúbida en relación a imposicións que se venden como infalibles ou imprescindibles.

A pesar da tecnificación e cientifismo, no que respecta á economía e as finanzas, aplícanse dogmas e artigos de fe indiscutibles, coma se dunha relixión tratásese.

A través dos medios de comunicación, se Constitúen en campións da Democracia, arrogándose o dereito para dar “patente de corso” aos que mellor saiban servilos, ou poidan ser utilizados como marionetas (involuntarias?) que mostran unhas intencións de xustiza social que logo son desviadas a un universo burocrático e encorsetado de normas e regulamentos imposibles, que facilita o despexe ou desvío de balóns que nunca chegan á canastra ou á portería, grazas a un armazón de múltiples “gardiáns”, ás veces involuntarios, pero moi numerosos para un só campión, que ao final termina sendo regurxitado polo sistema, que o “libera” de ataduras impropias á salvagarda de… tanto dá: a, Nación, Humanidade, Universo, Futuro…

Xa non importan as ideoloxías, calquera é válida se asume os hábitos de consumo e “pleitesía” a unha sociedade competitiva e depredadora, onde os semellantes son inimigos aparentes ou utensilios de manipulación para alcanzar a notoriedade que ha de ser gratificada polo sistema coa esperanza de entrar nun paraíso cheo de ouropeis e mequiñas incongruencias.

A especie humana, que soubo incorporar aos seus costumes a outras especies, domesticándoas, tamén aplicou o mesmo método coa maioría dos seus membros, que son tratados como gando, en mandas que, como as ovellas, son controladas e vixiadas non xa por cans pastores de carne e óso, senón tamén por medio de dispositivos electrónicos, que nos marcan o ámbito no que podemos movernos, non só fisicamente, senón tamén como expresarnos, comunicarnos e valorar o que nos chegue, sexan mensaxes, iniciativas, directrices ou advertencias…

E todo isto conségueno a pesar de que calquera persoa ten capacidade de discernimento como para entender o que pasa, pero tamén estamos limitadas pola nosa natural tendencia gregaria que nos esixe unha certa confluencia con outras persoas próximas para reafirmarnos nas nosas actitudes, pero xa se ocuparon de restaurar “a confusión de babel” destruíndo a precisión na linguaxe, dando múltiples significados a calquera idea ou palabra, en aras a unha brevidade manipulable a través da simplificación nas expresións, da implantación de tendencias e modas sobre o “guay e o paraguay”…En fin, a frivolidade, á que sempre se recorre cando queremos esquecer as nosas penas.

Na súa evolución, o Sistema soubo incorporar elementos de manipulación máis sofisticados, ademais de potenciar e mellorar os tradicionais, baseados na forza bruta e nun labor de fanatizar as masas, xa sexa en base a relixións ou afeccións alienantes e politicamente correctas ao ideario do sistema. E aínda pode permitirse conceder cotas de existencia de críticas, canto máis drásticas mellor, como adorno á súa imaxe de talante democrático, nun cínico xesto de ofensiva prepotencia, da que parece que non somos conscientes. Grítannos: Mirar que corruptos somos, pero non tedes nada que facer, somos invencibles!…

Pero non basta con ter conciencia de que vivimos nunha sociedade baseada na inxusta distribución da riqueza e medios, por mor dunha ineptitude ou corrupción dos políticos de quenda.

Está á vista que a inquietude social reflicte unha toma de conciencia por parte de moitas persoas que, sen profundar nas súas propias intuicións, comprende que algo vai mal e é necesario cambiar a unha sociedade mellor organizada.

Por iso vinme impelido a escribir estas liñas, pois entendo que é urxente que algúns de nós (dos que estamos polo cambio radical, sen outros matices) empecemos a falar na nosa linguaxe, libres das imposicións manipuladoras do Sistema, que queremos cambiar: Creo que, no fondo das nosas conciencias, temos moi claro o que está mal, e aínda cando cada un teña unha idea distinta de cal ha de ser a mellor solución, é necesario resolver antes o gran dilema: Como conseguir implantar unha democracia, onde se poida debater libremente para definir que tipo de sociedade queremos e como implantala, para dar solucións reais aos problemas reais…

Abro así un debate que para min xa ten resposta, e só hai que articulala: Unidade total da oposición ao sistema, co obxectivo de tomar o poder en Madrid, en Santiago, pero tamén en Bruxelas, sen outra intención que a de elaborar unhas novas leis, incluída a Constitución, que permitan un desenvolvemento real democrático, onde, nuns parlamentos renovadas, entrar a discutir as doutrinas políticas que han de implantarse, contando coa participación da cidadanía, organizada en Asembleas populares de ámbito territorial, onde informar e recoller inquietudes que axuden a gozar dunha DEMOCRACIA REAL, para construír un mundo mellor entre todos.

Creo é evidente que o parágrafo anterior non significa que a miña intención sexa impoñer unha liña de análise a un debate que me gustaría fóra aberto a todas as tendencias de renovación, que o escribo nun impulso cheo de impaciencia, porque considero urxentísimo empezar a planificar unha acción revolucionaria que renove estratexias (teño para o meu que se podería falar de “fracaso” sobre as aplicadas nos últimos 40 anos, a pesar dalgunhas conquistas notables, pero insuficientes).

Pero se quero suxerir que hai un aspecto fundamental a resolver, para o que é necesario o concurso de mentes máis brillantes e informadas que a miña: Inventariar e valorar os elementos que sosteñen un sistema que queremos cambiar, para planificar estratexias que permitan destruír os alicerces que o sosteñen, atacando as súas incongruencias e as súas argucias para conservar o poder.

Así propoño unha liña de discusión, para min básica, pois creo que é a chave do dominio do sistema sobre as persoas: DIÑEIRO e FINANZAS, o seu desenvolvemento e xestión.

Creo que se a cidadanía tomase conciencia de como se xestionan as finanzas, da falsidade dunhas moedas sen valor de reposición algún, poderiamos introducir cambios e alternativas que liberasen as economías populares de servidumes e ataduras ao sistema, rompendo un poder exercido desde a sombra. Coñecer e desenvolver esas alternativas ou outras novas, podía ser un comezo do cambio. O mundo das TIC ofrece alternativas importantes, capaces de desenvolver ferramentas potentes e seguras. Avanzar no seu desenvolvemento e potencialas, aproveitando a experiencia de que xa veñen aplicando de forma illada e aínda contaminada polo concepto diñeiro.

 

CASTELLANO:

REFLEXIONES ANTE UNA CRISIS QUE PERDURA.

Cuando la tecnología se presenta cada vez más eficaz para resolver los problemas de las personas, en cualquier ámbito económico social, estalla una (falsa) crisis que hace retroceder los niveles de bienestar de forma drástica, para la mayoría de la ciudadanía, marcando una tendencia a la perpetuación de la pérdida del poder adquisitivo de las personas trabajadoras, profundizando las diferencias entre ricos/as y el resto de la población.

Es decir: en lugar de avanzar hacia una sociedad más justa y equilibrada, se agravan los abusos de los especuladores y corruptos.

Y esto ocurre precisamente cuando hay medios suficientes para:

1. Erradicar el hambre.

2. Combatir o paliar eficazmente la mayoría de las enfermedades.

3. Proporcionar recursos a las personas para:
a. Una educación liberadora.
b. Una vivienda digna.
c. La satisfacción de las demandas de uso y consumo.
d. Potenciar la cultura y el disfrute de la convivencia en paz y armonía.

4. Facilitar la autogestión y participación de las personas en la toma de decisiones que afecten al desarrollo y cumplimiento de estos objetivos.

5. Garantizar a todas las personas un mínimo suficiente para atender sus necesidades básicas, erradicando la miseria y la dependencia originada por un régimen de clases sociales basadas en el poder financiero opresor de la Sociedad en su conjunto.

6. Defender a la ciudadanía de la agresividad de un sistema comercial y financiero que induce a un consumo desmedido, fomentando el egoísmo, la competencia y el enfrentamiento, en lugar de la tolerancia, la colaboración y la solidaridad.

Como es posible que esto esté aconteciendo?…

Tradicionalmente, el opresor siempre ejerció su poder a costa de los más desfavorecidos, pero la sociedad intentó, en base a dolorosas revoluciones, ir liberándose de un yugo que escravizaba a las mayorías, llegándose a la implantación de una Democracia que tenía que garantizar los derechos humanos y ciudadanos de las personas.

Pero el proceso liberador parece que nunca se completó, sin duda por la habilidad de sus enemigos, que saben adaptarse y esperar el momento preciso, para mantener sus privilegios, incluso incrementarlos.

Para eso, les bastó, en gran medida, ofrecer su paraíso a todas aquellas personas que, teniendo capacidad y ambición suficiente, sepan servir al sistema practicando unos principios éticos según los cuáles su único interés es el bien propio, enfrentándose a los suyos ?iguales? a los que disputarles unos bienes escasos y exclusivos, controlados por un poder inalcanzable y misterioso, a lo que servir submisamente.

Así pues, consiguieron apoderarse del control de las normas democráticas, que tenían que garantizar unos derechos conquistados con sudor y sangre, convirtiendo en una parodia el ideal de Justicia Social, de igualdad entre las personas, del derecho para decidir una convivencia respetuosa con el entorno, tanto natural cómo sociocultural.

También supieron divulgar que las decisiones importantes sólo deben ser tomadas por aquellos capacitados y certificados como tales por la autoridad emanada de la suya poder indiscutible, creando uno lo has de misterio e infalibilidade, que cerna cualquier crítica o duda en relación a imposiciones que se venden como infalibles o imprescindibles.

A pesar de la tecnificación y cientifismo, en el que respeta a la economía y las finanzas, se aplican dogmas y artículos de fe indiscutibles, como si de una religión se tratara.

A través de los medios de comunicación, se Constituyen en campeones de la Democracia, arrogándose el derecho para dar ?patente de corso? a los que mejor sepan servirlos, o puedan ser utilizados como marionetas (involuntarias?) que muestran unas intenciones de justicia social que luego son desviadas a un universo burocrático y encorsetado de normas y reglamentos imposibles, que facilita lo despeje o desvío de balones que nunca llegan a la canasta o a la portería, gracias a un entramado de múltiples ?guardianes?, a veces involuntarios, pero muy numerosos para uno solo campeón, que al final termina siendo regurxitado por el sistema, que lo ?libera? de ataduras impropias a la salvaguarda de… tanto da: la Nación, Humanidad, Universo, Futuro…

Ya no importan las ideologías, cualquiera es válida se asume los hábitos de consumo y ?pleitesía? la una sociedad competitiva y depredadora, donde los semejantes son enemigos aparentes o utensilios de manipulación para alcanzar la notoriedad que ha de ser gratificada por el sistema con la esperanza de entrar en un paraíso lleno de ouropeis y mequiñas incongruencias.

La especie humana, que supo incorporar a sus costumbres la otras especies, domesticándoas, también aplicó el mismo método con la mayoría de sus miembros, que son tratados como ganado, en manadas que, como las ovejas, son controladas y vigiladas no ya por perros pastores de carne y hueso, sino también por medio de dispositivos electrónicos, que nos marcan el ámbito en el que podemos movernos, no sólo físicamente, sino también como expresarnos, comunicarnos y valorar lo que nos llegue, sean mensajes, iniciativas, directrices o advertencias…

Y todo esto lo consiguen a pesar de que cualquier persona tiene capacidad de discernimento como para entender lo que pasa, pero también estamos limitadas por nuestra natural tendencia gregaria que nos exige una cierta confluencia con otras personas próximas para reafirmarnos en nuestras actitudes, pero ya se ocuparon de restaurar ?la confusión de babel? destruyendo la precisión en el lenguaje, dando múltiples significados la cualquier idea o palabra, en aras a una brevedad manipulable a través de la simplificación en las expresiones, de la implantación de tendencias y modas sobre lo ?guay y el paraguay?…En fin, la frivolidad, a la que siempre se recurre cuando queremos olvidar nuestras penas.

En su evolución, el Sistema supo incorporar elementos de manipulación más sofisticados, además de potenciar y mejorar los tradicionales, basados en la fuerza bruta y en una labor de fanatizar las masas, ya sea en base a religiones o aficiones alienantes y políticamente correctas al ideario del sistema. Y aún puede permitirse conceder cuotas de existencia de críticas, cuanto más drásticas mejor, como adorno a su imagen de talante democrático, en un cínico gesto de ofensiva prepotencia, de la que parece que no somos conscientes. Nos gritan: Mirar que corruptos somos, pero no tenéis nada que hacer, somos invencibles!…

Pero no basta con tener conciencia de que vivimos en una sociedad basada en la injusta distribución de la riqueza y medios, por mor de una ineptitud o corrupción de los políticos de turno.

Está a la vista que la inquietud social refleja una toma de conciencia por parte de muchas personas que, sin profundizar en sus propias intuiciones, comprende que algo va mal y es necesario cambiar a una sociedad mejor organizada.

Por eso me vine impelido a escribir estas líneas, pues entiendo que es urgente que algunos de nosotros (de los que estamos por el cambio radical, sin otros matices) estorbamos a hablar en nuestra lenguaje, libres de las imposiciones manipuladoras del Sistema, que queremos cambiar: Creo que, en el fondo de nuestras conciencias, tenemos muy claro lo que está mal, y aún cuando cada uno tenga una idea distinta de cal ha de ser la mejor solución, es necesario resolver antes el gran dilema: Como conseguir implantar una democracia, donde se pueda debatir libremente para definir que tipo de sociedad queremos y como implantarla, para dar soluciones reales a los problemas reales…

Abro así un debate que para mí ya tiene respuesta, y sólo hay que articularla: Unidad total de la oposición al sistema, con el objetivo de tomar el poder en Madrid, en Santiago, pero también en Bruselas, sin otra intención que la de elaborar unas nuevas leyes, incluida la Constitución, que permitan un desarrollo real democrático, donde, en unos parlamentos renovadas, entrar a discutir las doctrinas políticas que han de implantarse, contando con la participación de la ciudadanía, organizada en Asambleas populares de ámbito territorial, donde informar y recoger inquietudes que ayuden a disfrutar de una DEMOCRACIA REAL, para construir un mundo mejor entre todos.

Creo es evidente que el párrafo anterior no significa que mi intención sea imponer una línea de análisis a un debate que me gustaría fuera abierto a todas las tendencias de renovación, que lo escribo en un impulso lleno de impaciencia, porque considero urxentísimo empezar a planificar una acción revolucionaria que renueve estrategias (tengo para el mío que se podría hablar de ?fracaso? sobre las aplicadas nos últimos 40 años, a pesar de algunas conquistas notables, pero insuficientes).

Pero se quiero sugerir que hay un aspecto fundamental a resolver, para lo cual es necesario el concurso de mentes más brillantes e informadas que la mía: Inventariar y valorar los elementos que sostienen un sistema que queremos cambiar, para planificar estrategias que permitan destruir los pilares que lo sostienen, atacando sus incongruencias y sus argucias para conservar el poder.

Así propongo una línea de discusión, para mí básica, pues creo que es la llave del dominio del sistema sobre las personas: DINERO y FINANZAS, su desarrollo y gestión.

Creo que se la ciudadanía tomara conciencia de cómo se gestionan las finanzas, de la falsedad de unas monedas sin valor de reposición alguno, podríamos introducir cambios y alternativas que liberaran las economías populares de servidumbres y ataduras al sistema, rompiendo un poder ejercido desde la sombra. Conocer y desarrollar esas alternativas u otras nuevas, podía ser un comienzo del cambio. El mundo de las TIC ofrece alternativas importantes, capaces de desarrollar herramientas potentes y seguras. Avanzar en su desarrollo y potenciarlas, aprovechando la experiencia de que ya vienen aplicando de forma aislada y aún contaminada por el concepto dinero.